Τρεις μήνες που κράτησε ο πρώτος καθολικός εγκλεισμός της πανδημίας του κορωνοϊού, τις νύχτες που έμενα ξάγρυπνη απάλυνα τον πόνο της απουσίας και τον τρόμο για τα μελλούμενα γράφοντας… Και, σαν τέλειωσε το μεγάλο μαρτύριο, τέλειωσε μαζί και το γραπτό μου, που έμελλε να πάρει τον δρόμο του βιβλίου. Ένα βιβλίο που στις σελίδες του ανακατεύονται υπέροχες θύμισες, που έριχναν βάλσαμο στην ψυχή, με την αναφορά στην οδυνηρή καραντίνα και στο πώς τη βιώναμε οι άνθρωποι προσωπικά μα και ομαδικά. Ένα βιβλίο που όνειρό μου ήταν να το διαβάσουν μεγαλώνοντας τα εγγόνια μου, αφού σε εκείνα και μόνο σε εκείνα απευθυνόμουν κάθε που έγραφα.
Καθώς όμως ο αόρατος εχθρός τρία χρόνια μετά συνέχιζε να σκοτώνει, ένιωσα την ανάγκη να το εκδώσω και να το αφιερώσω στα εκατομμύρια των ψυχών που απομονωμένες σε ειδικούς θαλάμους οδηγήθηκαν στον μαρτυρικό θάνατο, με πρώτες εκείνες στο Μπέργκαμο της Ιταλίας…